14-08 Once upon a time in the West

Nu we het gebied rondom de Grand Canyon hebben verlaten, komen we steeds meer langs dorre en onvruchtbare gebieden. Het landschap verandert drastisch, van fijn geurende dennenbomen naar de met gras begroeide uitgestrekte landschappen. We passeren kleine nederzettingen zoals: Leupp, Birdspring, Dilkon… op veel kilometers rijden van elkaar gelegen en geen van allen ook maar met een enkele voorziening. De mensen wonen bijzonder eenvoudig in een stacaravan of in een huisje zo klein, dat voor ons zou kunnen dienen als een tuinhuisje. Rondom is het een rommel van oude auto’s, banden en ander grof materiaal. Echter geen huisvuil of andere vuiligheid.

Het landschap laat steeds meer Buttes en Mesas zien, tussen het dorre gras, dichtbij of in de verte. Mesas zijn een soort van tafelbergen en Buttes zijn slanke rotstorens beiden van broos materiaal.

Voor ons hangen 2 pittige donkere regenwolken,  waaraan we zien dat het er met bakken uitvalt in de verte, vergezeld met fikse bliksemschichten. Voor het eerst tijdens deze vakantie krijgen wij ook wat fijne druppeltjes geserveerd, weinig van betekenis. De temperatuur blijft gewoon goed.

Deze nacht zullen we slapen in een wigwam! Wat een belevenis. De wigwam is van steen en voorzien van badkamer en toilet…dus niet een traditionele wigwam zoals we hem kennen uit de films. Ongeveer 15 wigwams beslaan het terrein en zowat bij elke wigwam staat een hele oude gerestaureerde oldtimer, waardevolle verzamelaars items zijn het.

Holbrook is het dorpje met de wigwams, alles staat hier in het teken van dinosaurussen en versteend hout. 35 Kilometer verderop ligt het Petrified Forest National Park, dat we in de avond bezoeken. Een uitgezette route door het park is 42 kilometer lang en voert langs prachtige uitzichtpunten met in de hoofdrol versteend hout.

Hout is pas vesteend als alle originele plantdelen zijn opgevuld of vervangen door mineralen. Ongeveer 216 miljoen jaar geleden zijn de versteende bomen die hier nu liggen gestorven, de grond rondom de wortels is weggespoeld, de bomen zijn omgevallen in de rivier, bedekt met lagen zand, modder en vulkanisch as. Dit heeft de bomen geconserveerd. Doordat het grondwater met een hoge concentratie aan mineralen als het ware het hout filtert, wordt het dode hout verzadigd met mineralen zoals o.a. silicium, quartz en kristal die zich langzaam aan de cellen van de boom binden. Daardoor zijn de details van de boom in perfecte staat overgenomen en zijn zelfs de nerven en de jaarringen zichtbaar. Het hout van weleer heeft de prachtigste kleuren door de mineralen. De grond waar de stammen onder liggen is door de jaren heen weggespoeld, zodat de bomen aan de oppervlakte zijn gekomen. Bijna allemaal zijn ze gebroken, dit komt omdat de ondergrond wegspoelt en ze te weinig ondersteuning krijgen zodat ze breken als een krijtje.

Op de Newspaperrock zijn petrogliefen ontdekt, rots schilderingen/tekeningen van de indianen. De naam zegt het al, newspaper…op de rotsen staan complete verhalen in plaatjesvorm. Sommige plaatsjes zijn ontcijferd, anderen zullen voor altijd een raadsel blijven. Dit stukje is opgenomen in het Cultureel Historisch erfgoed van de Verenigde Staten en wordt geschat op zo’n 2.000 jaar oud.

De schemering valt in, de warmte wordt minder dus het dierenleven komt op gang, we zien een haas en 3 Pronghorns. Prachtige beesten die wij in Europa niet kennen en veel lijken op de Afrikaanse springbokken.

Om 19.00 uur is het donker, het park is nu officieel gesloten, de poort is dicht. Even denken wij….wat nu? De poort opent automatisch bij een voorzichtige benadering. We rijden terug naar de wigwam, waar de m&m’s ons opwachten.

Een nieuwe dag is aangebroken, tijd voor een nieuw avontuur. Vandaag staat Canyon de Chelly op het programma. Spreek uit als: Canyon du Chay. Allereerst bij het Visitor centre duiken we in het leven van de Navajo’s die dit gebied al eeuwenlang bezitten. We mogen een kijkje nemen in een Hogan, dit is een traditioneel Navajo huisje. Gebouwd in een achthoekige vorm van houten balken, zo in elkaar geweven dat er geen spijkers aan te pas kwamen, het dak aangesmeerd met leem met in het midden een opening zodat regen naar binnen kan. In de winter is het er warm, in de zomer heerlijk koel. De ingang is altijd op het oosten, zodat de zon de nieuwe dag kan begroeten.

De Canyon is van rood, broos gesteente en bestaat uit 3 lange kloven. Vanaf boven hebben we uitzicht op de Navajo farmlands onder in de canyon, nog altijd wordt er groente verbouwd.

Hoog in de rotslagen zijn de traditionele hutten van leem te zien. In deze canyons wonen de indianen al een krappe 5.000 jaar. De eerste bewoners (de Hopi indianen) waren een soort nomaden en leefden in kampjes, tekenden en schilderden op de rotswanden om zo hun verhaal te vertellen. De Navajo indianen, die later kwamen, waren wat meer gedreven. Ze jaagden, bouwden hutten, opslagruimtes en ceremoniele plaatsen, maakten rotsschilderingen en verbouwden vooral mais en bonen, ze leefden in kleinere groepjes.

Het Navajo indianen reservaat beslaat 66.670 vierkante kilometer en is met minder dan 150.000 bewoners het grootste indianenreservaat van de Verenigde Staten.

De meeste indianen hebben geen vast werk, maar verdienen wat geld door de verkoop van handwerk of kunstnijverheid. Veel stalletjes staan naast de weg waar geweven kleedjes, geboetseerde vaasjes en met stenen ingelegde sieraden worden verkocht.

De Navajo’s hebben grote donkere ogen, zijn klein, hebben lang zwart haar, zowel de mannen als de vrouwen, gedragen in een staart of vlecht. Ook de mieren delen mee in de traditie, zij dragen zelfs nog wel een veer bij zich!

In het plaatsje Mexican Hat, met zeker niet meer dan 50 permanente inwoners, een tankstation en een aantal motels, gelegen aan de bruine San Juan River, hebben we voor 2 dagen een overnachting geboekt. De naam dankt zich aan een rots met een steen daarop, die (met een beetje fantasie) toch best wel lijkt op een Mexicaan met een sombrero. Deze avond bezoeken we Goosenecks, de rivier heeft hier zijn weg met flinke bochten uitgesleten in de rode rotsen. We bekijken het van boven en zien de zon een steeds hogere schaduwlijn trekken. Op de terugweg zien we nog wat hertjes.

Vroeg in de ochtend (5.30 uur) gaan we, in het donker, rijden naar Monument Valley. De  lucht is helder met veel sterren, de vallende sterren scheren voor de auto langs. In een half uurtje rijden, zijn we bij het bezoekerscentrum, waar al aardig wat mensen klaar staan voor het zelfde als dat wat wij hopen te gaan zien….de zonsopkomst tussen de “2 handen”.

Here comes the sun! Na een half uurtje wachten, waarbij de lucht steeds een beetje meer kleur krijgt, komt de brandende, koperrode kogel boven de horizon uit. Bijzonder tafereel!

De rondrit in de vallei (van 17 mile) tussen de massieve rotsformaties door (van soms wel 300 meter hoog) is net te doen met een gewone auto, het pad is onverhard met gaten en kuilen. We komen langs de grote rotsblokken en pilaren die bijna allemaal een naam hebben van de kubus, naar de duim tot aan de totempalen, erg indrukwekkend. Dit gebied is vaak het decor geweest in de westerns van John Wayne. Op de weg terug zien we de grote torens steeds kleiner worden. De weg loopt iet wat op en neer totdat we op een punt komen, waar iedereen toch wel dat ene spectaculaire plaatje wil schieten…..staand op de weg, de lange weg teruguit fotograferen met op de horizon een laatste blik op….. Monument Valley!