16-09 Top-fit

Eindelijk, we zijn weer back in business.

Zoals eerder gezegd, zijn we vandaag om stipt 5.30 uur opgehaald met een taxi en in het centrum overgestapt in een andere taxi. Terwijl we daar in het busje zitten te wachten, komen er 2 auto’s met elkaar in botsing, waarvan 1 wordt gelanceerd via de trottoirrand (die hier met gemak 50 centimeter hoog is). Uiteindelijk en gelukkig weer op 4 wielen terecht komt en het leed beperkt blijft bij flink wat schade. Daar we eerder deze morgen nog tegen elkaar zeiden dat er op dit tijdstip zo weinig honden op straat zijn, lopen ze nu met tientallen op de plaats des onheils, als een soort scheidsrechters zich drukmakend.

De politie is gearriveerd en ons busje vertrekt, de stad uit. We passeren kleine dorpjes waar iedereen al zo vroeg op de ochtend in de weer is met het sjouwen van rietstengels, het stoken van hout (om te verkopen als steenkool), staan te wachten op het busje met een flinke bepakking op de rug en ga zo maar door. Het straatbeeld van hier zien we ook terug in de grotere plaats Huaraz, waar we nog steeds verblijven. In het plaatsje Yungay neemt de chauffeur een niet geplaveide weg, die ons uiteindelijk brengt op het startpunt van de hike voor vandaag. Maar voordat we daar zijn, komt een losgebroken varken ons tegemoet gerend met een lang touw achter zich aan bungelend, passeren we velden waar allerlei gewassen (o.a. kolen, erwten) en bloemen worden geteeld, hebben we een korte pauze om te ontbijten en stoppen we 5 minuten bij Lago Llanganuco met azuur blauw water. De weg is erg steil, stoffig, onverhard, smal, hult en bult, bezaaid met grote keien en gaand langs een afgrond. Als iemand van jullie het programma: “De gevaarlijkste wegen van de wereld” aflevering: Peru, heeft gezien…..juist ja..op deze weg bevinden wij ons nu! Gelukkig is onze chauffeur ervaren en weet ons er goed doorheen te loodsen. Een grote trailer met zeker 5 cm sneeuw erop komt ons tegemoet. Uiteindelijk beginnen we om 9.15 met de hike op 3.900 meter hoogte en zijn we om 12.00 uur op 4.650 meter hoogte bij, Lake 69, maar zoals ze hier zeggen: Laguna sesenta y nueve. Wat een pracht uitzicht hebben we, het meer is kraakhelder, azuurblauw en omringd door de hoogste bergen van Peru. Huascaran is de hoogste met zijn 6.768 meter. Terwijl we daar genieten van het uitzicht, vallen grote rotsblokken met een flinke plons in het meer ( op een afstand natuurlijk).Moe maar voldaan keren we om 15.30 uur terug naar het dal, het dal van Yungay, waar zich in 1970 een tragedie afspeelde. Net zoals Huaraz werd Yungay getroffen (in 1970) door een zware aardbeving, die een aardverschuiving teweeg bracht. Een grote massa grond, afkomstig uit de bergen, is door een dal naar beneden gekomen en heeft heel het dorp bedolven. Veel doden en vermisten (nog steeds) als gevolg. Als eerbetoon aan alle slachtoffers hebben ze een soort herdenkplek gemaakt. Langs de hele hoge berg zand en puin (waar een christusbeeld op geplaatst is) ligt een grote kale vlakte, een soort wandelpark, met daarbij een kerk gebouwd. Ergens in deze massa ligt nog een verwrongen bus, maar zo dichtbij zijn wij niet geweest. Wat moet dat een verdrietige periode zijn geweest!

Vandaag, vrijdag, hebben we een leuke tocht gedaan. Wederom eentje van 3 uur over (een deels) onverharde weg opnieuw het Nationale park in maar dan aan de zuidzijde. Het landschap is heel anders dan gisteren, veel grassiger en geen dorpjes meer. Slechts hele kleine (armoedige) hutjes gemaakt van natuurlijke materialen uit de omgeving. Heel bijzonder zijn ook de Puya Raimondi, die slechts in dit gebied en elders, in Ecuador, groeien. Erg zeldzaam dus. De basis lijkt op een agave, daar komt een stengel uit van soms wel 15 meter hoog en de plant is zo ongeveer 100 jaar oud als hij deze hoogte bereikt. Telkens staan ze in clusters bij elkaar. Omdat we nu zo’n beetje in het voorjaar zijn, hier in Peru, hebben we het geluk dat ze bloeien. Honderden bloemen, die netjes symetrisch tegen de stengel omhoog in bloei staan, creme met een oranje stampertje. Erg bijzonder ook. Een volgende stop is een ware attractie, 2 lama’s volledig uitgedost met een kleurrijk kleedje op de rug, een haarband met fratsen, gekleurde colletjes om de nek en om het af te maken…..een flitsende zonnebril op. Natuurlijk gaan we even met ze op de foto! Deze beesten lijken een beetje simpel, het kan ze niet zo deren wat er gebeurd als ze maar kunnen eten. Het doel van vandaag is om naar de Pastururi gletsjer te lopen, het busje stopt op het hoogste punt waar een auto kan komen en het laatste stuk naar 4.950 meter lopen we. Van de Pastururi gletsjer wordt, naar schatting, verwacht dat deze, helaas, binnen 10 jaar verdwenen zal zijn! Terwijl wel lopen, schieten zowel links als rechts van ons Vicuna’s de bergen in. Lijkt veel op een lama, maar dan bruin, kleiner en een langere nek. De kans is klein om die te zien, maar ons is het dan toch gegund. We zijn trots dat we toch de ijle lucht hebben kunnen trotseren op deze grote hoogte en dat het deze keer goed ging! Daarom…we zijn weer back in business!! Als we dit verhaal aan het maken zijn, is er op de “achtergrond” weer vuurwerk en muziek, waarschijnlijk wordt er weer iets gevierd. We zullen het zo gaan bekijken.

Dit zal dan zowaar het laatste reisverhaal zijn van deze vakantie, de komende dagen staan in het teken van de terugreis. Morgen (zaterdag) verlaten we Jo’s place om 12.00 uur, hangen (verplicht) rond in de stad tot 22.00 uur. Dan vertrekt onze nachtbus terug naar Lima, waar we de volgende ochtend om 6.00 uur (zondag) arriveren. Die dag lopen we via de stad (als we zin hebben) naar het vliegveld, waar onze vlucht om 20.00 uur vertrekt richting Amsterdam waar we hopen aan te komen op maandag om 15.25 uur.

Dus dan sluiten we af met: Hasta el lunes, tot maandag!