Mooiste cadeau Ever(est)

Later op de dag komen we aan in Khumjung, de grootste sherpa plaats in de Khumbu valley ligt op een krappe 3.800 meter hoogte. We slapen daar bij Hilltop view lodge, de dochter ken ik via Facebook en zij woont/werkt tijdelijk in Duitsland om haar ouders financieel te steunen. Zij heeft haar moeder geinformeerd dat wij komen. De ontvangst is daardoor extra hartelijk. Jammer genoeg spreekt de vrouw des huizes geen woord Engels, waardoor communiceren moeilijk wordt. Ze blijft knikken en lachen en biedt ons allebei een gekookte aardappel aan, zelf geoogst. Hoe hoger we komen, hoe minder voorzieningen. In het dorp is een waterkraan, waar de vrouwen de was aan het doen zijn. Ook ik sluit aan in de rij. Het is een ware uitputtingsslag om weer naar boven te lopen. De zuurstof in de lucht begint schaarser te worden. Afijn, het gaat goed, dus doen we deze middag nog even The Hillary memorial die staat op 4.022 meter hoogte.

Edmund Hillary was een Nieuw-Zeelandse bergbeklimmer die als eerste (met de Nepalese Sherpa: Tenzing Norgay) de Mount Everest heeft beklommen op 29 mei 1953. Dit maakte hem op slag beroemd. Daarna heeft hij zich enorm ingezet voor het welzijn van de Nepalese bevolking.

Op de top staan 3 monumenten, twee voor zijn vrouw en dochter die in 1975 omkwamen bij een vliegtuig ongeluk, terwijl ze op weg waren naar Nepal waar Hillary was betrokken bij de bouw van een ziekenhuis. En 1 voor Hillary zelf, voor alles wat hij heeft gedaan voor de bevolking van Nepal.

Het is heerlijk op de top, de zon schijnt, we hebben wederom mooie uitzichten, maar het wordt toch tijd om naar beneden te gaan als ineens de lucht begint te veranderen, dikke wolken drijven in een rap tempo binnen. In het dorp zelf is een klooster waar een zeldzame Yeti skull (schedel) bekeken kan worden, dit kost voor buitenlanders natuurlijk weer een flinke portie aan entreegeld, zoals gewoonlijk. Bij elke bezienswaardigheid is het zo, de toeristen worden eruit geplukt en betalen buitensporig hoog entree geld en anderen mogen zo doorlopen. Bij de vraag, waarom zij door mogen lopen zonder te betalen, wordt er lacherig gereageerd met: “zij komen van hier”!

Afijn, de yeti skull. De sherpa’s geloven dat voetsporen in de sneeuw en gedode yaks het werk is van de yeti. Volgens de sherpa’s is de Yeti ruim 2 meter groot, heeft een konisch hoofd, spitse oren, een haarloze borst en een menselijk gezicht. Deze verschijning heeft volgens de legende een slecht imago en valt iedereen aan die dichtbij komt.

Bij de Swiss bakery kopen we zelf gemaakte koekjes, de man vertelt vol trots dat hij 3 maanden per jaar in Zwitserland werkt als kaasmaker in een hut en daar heeft geleerd koekjes en croissants te bakken. Terwijl zijn 9 maanden oude baby buiten op een matrasje zit te bakken in de branderige zon, worden wij mee naar binnen gevraagd om foto’s te bekijken van zijn tijd in Zwitserland en de Mt. Everest die hij 1x heeft beklommen. Als hij in Nepal is, werkt hij als gids voor kleine gezelschappen. De koekjes zijn erg lekker!

Als de avond valt en de zon verdwijnt, daalt de temperatuur flink in de vallei. In de eetruimte wordt de kachel opgestookt met yak-poo, een goede brandstof. De kamertjes zijn klein en niet geisoleerd, het wordt er erg koud, gelukkig hebben we warme slaapzakken bij ons.

Dag:5 het is 8 graden in de kamer als we om 6.00 uur opstaan, de lucht is blauw en er hangen slechts kleine wolkjes bij de bergen. We gaan de rekening betalen, maar de kamer krijgen we gratis, uiteraard gaan we dat niet accepteren! We nemen afscheid bij familie Sherpa en dalen het eerste stuk van 3.790 m. af naar 3.680 m., waarna we weer flink opklimmen naar Dole, gelegen op 4.080 meter hoogte. Voor dat we daar zijn, zien we wilde berggeiten. Donker bruin van kleur en lijkend op een gems, maar dan wat steviger. De enziaan staat in bloei, edelweiss is er volop en mooie vlindertjes dwarrelen door het groen. Op deze route is het een stuk rustiger dan wij gewend zijn, de massa gaat richting Everest base camp, heerlijk! Daarom hebben wij gekozen voor dit dal. Naast het smalle pad ligt heel diep onder ons in een diep ravijn een flinke rivier (Imja Khola) met helder blauw/groen water afkomstig van de Ngozumpa glacier.

Opeens hebben we weer een yak-attack zoals wij het noemen, op het smalle pad zit er maar 1 ding op.. aan de kant gaan, zodat zij ongestoord hun werk kunnen blijven doen! De dag begint in een t-shirt met korte broek en eindigt met handschoenen aan in de dininghall van Yeti-inn in Dole.

Dag:6 Stijgen we verder op naar Macherma dat ligt op 4.470 meter hoogte. De ademhaling versnelt bij elke té groot gezette stap. Zelfs foto’s maken is zwaar, want wisten jullie dat je automatisch je adem inhoudt bij het fotograferen? Bij de lodge liggen allerlei kruiden te drogen, geplukt in de omgeving, ze ruiken lekker. In de middag lopen we de ridge op naar 4.600 meter, de lucht trekt dicht, de wind steekt op en gevoelsmatig lijkt het dik onder nul. Niets zo veranderlijk als het weer! Bergafwaarts richting de lodge komt een hermelijn voorbij gerend met een kluifje in zijn bek, eerder kwam er al eentje nieuwsgierig kijken bij ons voor een hapje, hij stond rechtop bij onze wandelstokken. Op de verschillende slaapplekken zijn we al aardig wat mensen tegen gekomen die er behoorlijk versleten uit zagen, ziek, hoofdpijn, kortom hoogteziek. Vooralsnog voelen wij ons zo fit als een hoentje!

Dag: 7 begint na een ellendige lange nacht, waarbij het leek alsof het nooit meer dag zou gaan worden. Eindelijk begint na 6.00 uur de zon te schijnen op de ijsbloemen die zich in de nacht aan de binnenkant van de ruit hebben gevormd. We raken steeds verder bij de beschaving vandaan, er is geen stromend water, lamplicht komt van een zonnepaneel, toilet is een gat in de grond. Het drinkwater dat in Kathmandu NPR 25 kost is hier al gestegen naar NPR 350. We verlaten de lodge die met 8 andere lodges ligt in de kom van een berg aan een rivier. Het pad loopt langzaam op en we komen langs 3 glasheldere meren. Aangekomen in Gokyo zien we op een rots een grote fazantachtige die een geluid maakt, verderop zien we er wel 50. Het is de Himalayan sneeuwhoen, hij roept: “Gokyo”, het zal wel een toevalligheidje zijn. De dag eindigt op 4.750 meter hoogte. We hebben al leuke mensen ontmoet tijdens deze vakantie, 3 Maleisische pastors die in een kringetje bidden voor ons, 2 goed bereisde Duitsers met mooie verhalen, een Maleisiër met een grote liefde voor pinguins en vandaag hebben we de avond doorgebracht met een leuk echtpaar uit Australië. Later komt er een Amerikaan mee aan tafel zitten. Het is gezellig, maar om 20.30 uur lijkt het erop dat de eetruimte gesloten zal gaan worden. Er worden dekens tevoorschijn gehaald waaronder de dragers mogen slapen, zij strijken neer op de bank. Gelukkig is de International Porter Protection Group in het leven geroepen, zij streven  naar een betere gezondheid en veiligheid voor de dragers in de toeristenindustrie. Dat zij adequate schoenen en kleding dragen en goede slaapplaatsen krijgen. Het gebeurde nogal eens dat de dragers buiten sliepen. En ze moeten zo hard werken! Het is zielig om te zien hoe zij de zware rugzakken naar boven sjouwen op afgetrapte sneakers of slippers. 2 Grote volgepropte rugzakken met touwen bij elkaar gebonden, daar bovenop nog een rugzak en dat alles met een band (gemaakt van een oude zak) om het hoofd dragend de zelfde berg op als wij. ’s Avonds komen ze pas binnen als iedereen klaar is met eten. Ze worden altijd op afstand gehouden. Daar kun je 2 dingen van vinden, de ene ziet het als betaalde arbeid (toerist hoeft niet te sjouwen en de drager verdient geld) maar wij dragen onze eigen rugzakken zelf wel!

Dag: 8 heeft het ’s nachts flink gevroren, waardoor de dag weer kraakhelder begint. Mooi zo, want vandaag staat het zicht op de Mt. Everest op het programma. Gokyo ligt aan het 3e meer en verderop het 4e meer en als laastste fifth lake, waar achter de morene rug (opgestuwd puin gevormd door de gletsjer) de 8.848 meter hoge Mount Everest goed zichtbaar is. Voor ons een onschatbare lange gletsjer, waarvan je hersenen niet kunnen bevatten hoe breed of lang die is en hoe diep die ligt. We horen het ijs kraken, een gletsjer is altijd in beweging. Prachtig! Wat voelen wij ons als mens zijnde vreselijk nietig. Links van ons kijken we op de Cho oyu (8.201 m.). Op dit punt komen 3 gigantische gletsjers samen. We kijken toe vanaf 5.000 meter hoogte. Wederom hebben we een gezellige avond met Julie, Ronald en Eric. Slapen wordt steeds zwaarder door de hoogte, we krijgen te maken met ademhalings apneu. In de slaap wordt een ademhaling overgeslagen waardoor er een soort van paniekreactie vanuit je lichaam komt. Het voelt heel vreemd, de ademhaling wordt daarna kort versneld.

Dag: 9 is het zover, het doel van deze reis wordt bereikt! Nico ziet vandaag Abraham en zoals we eerder vertelde mocht hij een vakantiebestemming uitkiezen. Het enige cadeau dat ik hem kan aanbieden zijn bloemen…..flinke ijsbloemen op de ruit. Het hoog(s)te punt van deze vakantie staat op het programma, vanaf de 5.357 meter hoge Gokyo-Ri de hoogste bergen ter wereld aanschouwen. De weergoden zijn ons zo goed gezind, wat een geluk! Mount Everest, Lohtse, Makalu, Cho Oyu… Van de 10 hoogste bergen ter wereld hebben wij er deze vakantie 7 gezien. Een mooier cadeautje kan je als bergliefhebber toch niet krijgen?! Eerlijk is eerlijk….het was zwaar om boven te komen, de ijle lucht heeft flink wat parten gespeeld bij mij. Maar het uitzicht was fenomenaal! Die brownie op de top…daar doe je het toch ook wel een beetje voor! Bij een verjaardag hoort een cadeautje, het is niet veel, maar 2 cappuccino reepjes reizen al een aantal weken mee in de rugzak, wachtend op dit moment…en ze ware welkom! De rest van de dag staat in het teken van afdalen, terug naar Macherma, waar we eerder sliepen. De ijspegels hangen aan de rotsen boven de rivier. Het wordt echt winters, de lodges gaan over een 3-tal weken sluiten. Het seizoen loopt op zijn einde. Bij de lodge krijgt Nico een schijf bananencake voor zijn verjaardag en later volgt een huldiging met een witte sjerp volgens Sherpa traditie, voor ons allebei. Dat is toch grappig om mee te maken.

Dag:10 is de dag dat we terugkeren in Namche Bazar, de “luxe” slaapplaats met douche en een electrische deken! Tijdens het afdalen komen we veel yaks tegen, het is een warme dag en we zien duidelijk dat zij daar ook veel last van hebben. De yaks hebben de tong buiten hangen, wat ook niet verwonderlijk is met die dikke vacht, berg op sjouwend met een zware last op de rug. Dragers lopen over hetzelfde pad met multiplex platen van 3.2 mm dik, 10 stuks van 2.40 m. x 1.22 op hun rug, zichzelf ondersteunend met een dikke stok. Of sterker nog een drager met 10 RVS pijpen van 3 meter lang op zijn rug gebonden en eentje met 3 grote zakken hooi van 15 kilo per stuk op de rug. Arme mensen.

Omdat het volle maan is en de oogsttijd voorbij is gaan sherpa kinderen zingen, zo ook tijdens het avondeten. Een groep kinderen tot ongeveer 15 jaar komt in traditionele kledij de zaal binnen, leuk om te zien. Het zijn Sherpa kinderen die in Namche Bazar wonen in een Home-away-from-home huis. Kinderen van Sherpa’s die hier les krijgen zodat de tradities en gebruiken van Sherpa’s bewaard blijven. De kinderen komen vanuit de kleine plaatsjes in de bergen rondom Namche Bazar.

Dag:11 is de laatste trekking dag. Om 5.00 uur gaat de wekker, als zijnde het geblaf en gedoe van een aantal vechtende honden bij ons boven de slaapkamer op het golfplaten dak. De nagels krassen op het dak.

De afdaling wordt ingezet naar Lukla, de eindbestemming van deze trekking en tevens vertrekhaven terug naar Kathmandu. Er is een nieuwe vracht voedsel binnengekomen op de luchthaven van Lukla want we komen ontelbaar veel sjouwers tegen, onvoorstelbaar wat ze meesjouwen naar boven!! De avond in Lukla duurt lang, we lopen de “winkelstraat” 5x op en neer en eten een broodje hamburger bij een koffiezaakje, ik zal het woord coffeeshop maar niet gebruiken.. De broodjes zijn op, want die worden snel elders gehaald, het kan allemaal. Voor het donker willen we toch wel binnen zijn, het is levensgevaarlijk om over straat te lopen, grote gaten, diepe onafgewerkte rioolputten die open liggen. Voorkomen is beter dan genezen.

Dag:12 is de vertrekdag uit Lukla, we hebben de vliegtickets al in de hand als we bij de balie staan om in te checken voor de vlucht van 7.00 uur. Daar wordt ons mede gedeeld dat er om 7.00 uur geen vlucht gaat naar Kathmandu, de eerste zal zijn om 10.00 uur…en de tickets met tijd die wij hebben dan?? Oké er zit niet anders op en we wachten tot de nieuwe inchecktijd 9.30 uur. Voor ons bij de balie staan 2 Spanjaarden en 2 Oostenrijkers te wachten, achter ons 3 Tsjechen. De medewerker neemt plaats en de balie wordt geopend. Waar ze zo snel vandaan komen, Joost mag het weten.. achter de balie, links en rechts van de medewerker staan Nepalezen met paspoorten te steken. Een man met 10 paspoorten en ook nog een paar mensen met enkele paspoorten. Het is zover de medewerker staat op, verlaat de balie! Hij zegt nog snel effe: “het vliegtuig is vol”! Daar staan we dan nog alleen als brave Europeanen, netjes wachtend in de rij. En nu? Niemand is aanspreekbaar, nergens kunnen we terecht met vragen. Er ligt slechts nog een lijst op de balie (voor intern gebruik) met namen, krabbels en onduidelijkheden erop. Uiteindelijk komt er weer schot in de zaak, de medewerker van weleer zit achter zijn bureau boardingpassen te schrijven. De Nepalezen drentelen om hem heen. De man neemt weer plaats aan de balie en weer andere Nepalezen duiken achter de balie om als eerste de paspoorten af te geven, de Oostenrijkers zijn ze te snel af, die hebben een plaatsje in het vliegtuig. Er zijn maar 18 plaatsen, dus die is snel vol. Ondertussen staan ze hun paspoorten onder de neus van de beambte te steken. Aha we lijken in de gaten te krijgen hoe het hier werkt…wie het eerst komt, die het eerst maalt! Ongeacht welke tijd er op je ticket staat. En nu zijn wij aan de beurt!!! Huppakee door de scanners met de dagrugzak, alle lampjes slaan rood uit, maar niemand kijkt ergens naar, er zit ook maar 1 douanier! We zijn een stapje dichter bij het vliegtuig! In de ini-mini vertrekhal zit nog wel zeker 100 man te wachten, waarvan zeker zo’n 80% zit te hoesten en te proesten. Summit air vlucht 502 mag aan boord, dat zijn wij, joepie we zitten! Omstreeks 12.30 uur vertrekken we dan uit Lukla. Het vliegtuigje laat zijn motoren flink brommen om van de korte, schuin aflopende vertrekbaan te kunnen opstijgen. We krijgen nog een extra 15 minuten vliegtijd langs de Himalaya, omdat het druk is op de luchthaven in Kathmandu, kijk dat vinden we dan niet erg!

Uiteindelijk zijn we om 13.15 uur geland.