Chitwan NP

In Kathmandu gaan we op onze vrije-/rust-/wasdag bustickets regelen voor de reis naar Sauraha. In een klein kantoortje wordt er gebeld en gebeld, het ene na het andere nummer, het blijft heel lang spannend of we met de bus mee kunnen of niet.. De heen- en terugreis zijn geregeld, we hebben plaats. Alleen het tijdstip van vertrek en de busnummers moeten nog doorgestuurd worden, een uur later is dat ook geregeld. Bij een lokaal supermarktje nemen we eten mee voor tussen de middag. Het is geweldig, ze verkopen chocolade, croissants, smeerkaas, muffins….jammie. (In Nepal kan heel veel) zodoende passeren we bij de toegangsdeur van de winkel 2 koeien die ieder met de kop in een vuilniszak rommelen, zoekend naar een lekkernij. Het aller grappigste is dat niemand daar naar kijkt, behalve wij. Zaterdagochtend worden we door de echtgenoot van de huishoudster van het appartement gebracht naar het busstation. Gekleed in een kostuum en drager van een typisch Nepalees hoedje van stof, rijdt de man de kleine Suzuki met enige moeite van de omheinde binnenplaats het smalle steegje in. Onderweg verteld hij dat het wonen in Kathmandu hem niet bevalt, het is er duur en de luchtvervuiling is naar. Hij woonde voorheen verderop in een dorp. Ook weer door de aardbeving is zijn huis verwoest en is hij nu werkloos. Inmiddels zijn we bij het busstation, een immens lange rij bussen staat achter elkaar geparkeerd naast een drukke straat. Referentienummer is bus 1421, dat op de kentekenplaat achter op de bus staat. Ja stop, dit is hem, een achterruit zit er niet in, het grote gat is dicht geplakt met tape. Zodra we uit de auto stappen staan er gelijk 5 mannetjes om ons heen om iets te regelen. De bus met dichtgeplakte ruit is vol, diegene daarachter is voor ons. Van achter naar voren wordt de bus gevuld, alle toeristen achterin (want die zijn op tijd) en dan de Nepalezen. De bus vertrekt om 7.00 uur, maar moet eerst keren in de drukke straat, dat valt zonder hulp toch echt niet mee! Het maatje van de chauffeur slaat met de platte hand op het metaalwerk om aan te geven of een bepaalde manouvre wel of niet uitgevoerd kan worden. Na 6 uur hobbelen in een holder-de-bolder bus met weinig vering en schrapende remmen stappen we uit in het tropische Sauraha en worden opgewacht door een chauffeur van Jungle wildlife Camp. Onze kamer is aan de Rapti rivier die tevens de grens markeert van het Chitwan National Park. Het gevoel (qua gezondheid) is niet top, toch gaan we een eerste verkenningstocht maken door het dorpje en langs de rivier. Het is mooi om te zien hoe 3 gitzwarte ossen de rivier oversteken en verder waggelen door het hoge gras aan de overzijde. De ossen zien we daardoor niet meer, maar wel de spierwitte koereigers die op hun ruggen meeliften, de beweging van de koe zien we in de vogel terug boven het gras uit.

Vroeg in de ochtend vindt het olifantenwassen plaats in de rivier. De olifanten worden met behulp van een steen gescrubd, sproeien zichzelf op de rug met de slurf nat en gaan geheel kopje onder. Mooi om te zien hoe die grote beesten onderwater verdwijnen en genieten er komen alleen 2 slurven (als snorkels) boven het wateroppervlak uit.  De bananen die ze gevoerd krijgen worden aangepakt met de slurf, de ene gooit hem gelijk naar binnen, de andere legt ze in opslag op zijn slurf. Als ze klaar zijn en ze komen uit de rivier, dan pas ervaren we hoe groot ze zijn en wat een dikke, grove huid ze hebben. De, in verhouding tot de rest, kleine ogen kijken wat slaperig en de slurf zwaait heen en weer als ze een grasveld oversteken. Wat en grote voetzolen ook. Dit is het hoofdstukje olifanten, meer doen we er niet mee. Olifanten worden in gevangenschap gehouden voor de olifantensafari’s. Ze hebben vaak geen best leven!! Daarom boeken wij onze jungletocht bij United Jungle Guides, zij bieden (als 1 van de weinigen) geen olifanten tochten aan. “No chain, no pain” is hun motto, daar houden wij van! Allebei zijn we flink ziek in Sauraha, eerst ik en daarna Nico. De jungletocht hebben we al verzet naar de 1 op na laatste dag dat we daar zijn, dus Nico besluit niet mee te gaan, hij is te zwak en nog misselijk. Bij het kantoor van de rangers vertellen we dat Nico niet meegaat, omdat hij nog ziek is. De rangers doen hun best om hem om te praten en bieden zelfs aan (als het echt niet meer gaat) een jeep te regelen om ons terug te brengen. Dat is prima geregeld, dus we vertrekken! Nico, de ranger en ik op weg naar de rivier waar een tweede ranger wacht op ons, hij heeft de toegangs permits geregeld zodat we het nationale park in mogen. Op onze hurken zittend in een uitgeholde boomstam, die maar net 10 cm boven het water uitsteekt, kruisen we de rivier. Die is niet breed. De kosten: NPR 20/. per persoon maarliefst € 0,16.

Officieel is dit de grens van Chitwan National Park. Het park omvat een oppervlakte van circa 1.000 km2 beschermd gebied met daaromheen een gebied aan bufferzones van zo’n 750 km2. Er heerst een sub-tropisch klimaat, omdat het hier nu ook winter is beginnen de dagen met dichte mist, de temperatuur loopt overdag op naar een benauwde 25 graden celsius. Het gebied bestaat voornamelijk uit grassen, die in de wintertijd wel 5 meter hoog kunnen worden en loofbomen. Het is een andere jungle dan wij kennen van Peru, sommige stukken hebben veel gelijkenis met een willekeurig loofbomen bos in Duitsland.

Voordat we op pad gaan krijgen we een safety briefing. Handige tips voor als we een close encounter gaan krijgen met een neushoorn of beer. Bij de neushoorn gaan staan achter een boom, omdat hij zijn grote lichaam moeilijk kan wenden en bij een beer zal de ranger gaan “vechten”. Rennen voor een Rhino heeft geen zin, hij loopt 40 km/h met zijn hoorn naar voren…We gaan lopen in een rij, zo geruisloos mogelijk, 1 ranger voorop met een bamboestick en 1 ranger achteraan, hetzelfde uitgerust. Best spannend, er leven 600 neushoorns in dit park, Bengaalse tijgers, beren en nog ongeveer 60 andere soorten zoogdieren, 546 soorten vogels en 55 soorten reptielen. Mooie vogels hebben we gezien vanaf het balkon, in de middag zaten daar 3 Hornbills in de boom. Een vogel met een hele grote snavel, lijkt een beetje op de toekan. We lopen en lopen in formatie, een waterig zonnetje wurmt zich door de mist. Het is vrij rustig, weinig jungle geluiden of vogels. We stuiten op een apen familie (Makaken). Ze hebben ons natuurlijk allang opgemerkt, ze slingeren hoog boven ons van de ene naar de andere boom, ze maken het geluid alsof je met je tong tegen je gehemelte tikt. Ze vliegen! Wat een kracht in die armen. Verder de jungle in zien we spotted deers en wilde zwijnen. Door het 5 meter hoge olifantengras klauterend komen we uit bij een zowat droog gevallen waterpoel. Het is duidelijk te zien dat hier de Rhino langs is geweest, de rangers wijzen ons op verse voetsporen in het zand. Vroeg in de ochtend gaan ze fourageren, waarna ze rust nemen en dan rond het middaguur opnieuw opstarten. Muisstil staan we met de oren gespitst, een neushoorn hoor je slapen, snurken en zelfs scheten laten verteld de ranger. Hij kan hier overal liggen in het hoge gras. Ze hebben vaste plekjes die ze gebruiken als toilet, ook die heeft hij vandaag bezocht, jemig wat een berg gooit hij eruit! Graafsporen van de beer zijn hier ook vers, op zoek geweest naar mieren. Het lijkt ons vandaag niet zo gegund, naast wat losse beesten zien we ooievaars, een hertengewei, grote torren, een slangenhuid, een enkele vlinder, bloedzuigers en wat kleine vogeltjes. Het valt ons op dat er overal verschrikkelijk veel rommel ligt in deze jungle, van oliekannen naar slippers, flessen…echte rommel! Dat is zo jammer. Bij de rivierbedding zijn volop dierensporen van olifanten, veel echte tijgerpoten waarvan de vrouwenpootjes beduidend kleiner en spitser zijn. De mannenpoten daarentegen zijn groot en grof, hier hebben ze dus vanmorgen rondgewandeld. Door het hoge gras gaan we richting een pauzeplek. Rechts en links (2 persoons brede) sporen gemaakt door de neushoorns, bij het zien van zo’n toegang denk je telkens dat er werkelijk eentje ligt te slapen. Opeens een gebrul, grof geritsel….iedereen schrikt, de voorste ranger heft zijn dikke bamboestok op en de achterste is ook in opperste paraatheid, wij uiteraard ook. De eerste gedachte is een tijger dichtbij…heel dichtbij! Dan lachen de rangers, het was een groot wild zwijn dat daar lag te rusten, maar ook zij waren een beetje geschrokken, het overvalt je. Tijd voor een pauze. Nico en ik zitten op een boomstronk, de ene ranger zit hoog in de boom te kijken of er een beest zit in de nabije omgeving en de andere ranger is ook zoekende. En want als er nu iets over de grond onze kant op komt…hoe waren ook alweer de regels?! Rond het middaguur verblijven we een tijdje op een watchtower, wachtend tot de beesten ontwaken. De rangers hebben allebei Dal Bath bij zich, dat met de handen wordt gegeten en wij eten ons eigen spul, daarna gaan ze een dutje doen. In de verte horen we een beer vechten. Terwijl wij denken dat de oudste ranger op het bovenste dek ligt te slapen, wenkt hij naar ons om naar boven te komen. Hij ziet daar namelijk in de verte een neushoorn aan de overzijde van de rivier, yes…onze eerste, even snel want hij draait zijn dikke kont naar ons toe en verdwijnt in het groen. Als de wiede weerga pakken we alle vier onze spullen bij elkaar en gaan weer op jacht…in formatie! Het einde van de dag nadert en als alle rangers zo’n beetje verzamelen met hun klanten, heeft bijna niemand een neushoorn gezien. Iedereen is toch wel een beetje teleurgesteld. We blijven even zitten en dan wordt er weer eentje gespot, ook ver weg. Verder zien we op de terugweg een aantal krokodillen liggen naast de rivier, de spotted deers kijken tussen het groen door naar ons en een paar aapjes komen nog even boven langs. Het houten bootje brengt ons net voor zonsondergang terug naar de overkant van de rivier. Het was een mooie dag, helaas wel heel rustig wat wildlife betreft.