Geweldig, geweldig en nog eens geweldig!

Natuurlijk spreek ik dan niet over de Pashupati world heritage area, waar we de Hindoeïstische ceremonies rondom de lijkverbrandingen aanschouwen. Het klinkt een beetje luguber om in de vakantie naar een crematie van een vreemde te gaan kijken, daarom wil ik er kort even iets over vertellen. De Pashupati area is de op 1 na heiligste plaats op aarde voor de Hindoes. Het complex omvat een aantal tempels en gebedsplaatsen. De belangrijkste tempel daarvan is de Pashupatinath, gelegen aan de heilige Bagmati rivier. Aan de rivier liggen de zogenaamde crematie Ghats, hoge plateaus met brandhout waar de overledene op wordt verbrand. Een ritueel gaat er aan vooraf, de kleur oranje speelt een belangrijke rol daarbij, vooral oranje afrikaantjes. Na de verbranding wordt hetgeen dat is overgebleven de rivier in geschoven. Kleine kinderen spelen in deze zelfde rivier, de was wordt er gewassen, de apen struinen rond door het water op zoek naar…wie weet wat, een man staat kniediep zijn schoenen te wassen.

Aan de andere kant van de rivier, tegenover de Ghats zijn een soort van tribunes gemaakt van beton, het is er erg druk met toeristen en de lokale bevolking. Het is de normaalste zaak van de wereld om van daaruit te kijken, de apen aanschouwen het geheel ook. Het is zaterdag, zaterdag is de Nepalese zondag, misschien vandaar de drukte?! Er vinden tegelijkertijd 8 crematies plaats. Na de verbranding zullen de familieleden 13 dagen lang noodzakelijke spullen voor het hiernamaals verbranden. De oudste zoon zal zich een jaar lang in het wit kleden. Het is een tweestrijd in deze cultuur, arm en rijk leven langs elkaar. Hoe dichter de verbranding bij de tempel zal plaatsvinden, des te duurder deze zal zijn. Het is een schokkend ritueel en wanneer de wind verkeerd staat stinkt het enorm.

Het grote complex heeft daarnaast ook een hele mooie kant, de prachtige tempels sieren het terrein en de apen die vrolijk rondspringen maken het daar zijn wat aangenamer. Opmerkelijke personen lopen rond in oranje gewaden en een geheel geschminkt gezicht, vragend om voedsel of geld. Kleine rituelen met allerlei kruiden en spulletjes worden uitgevoerd door anderen, een handlezer zit aan de waterkant, achter ons zit een man die tika’s uitdeelt. Laat in de voormiddag is het voor ons genoeg geweest en we lopen langs de mega drukke, stinkende hoofdstraat terug naar het appartement waar we verblijven. De dag ervoor zijn we in de avond met de bus vanuit Pokhara terug gekomen in Kathmandu, dit keer verblijven we in een ander (zeker niet minder druk) stadsdeel. Het is al donker en we krijgen ons slaapplekje maar niet gevonden. Deze bevindt zich een smalle zijstraat van de drukke hoofdweg, alle smalle steegjes lijken op elkaar, we moeten vlakbij zijn! Bij een winkel waar wc potten worden verkocht staan we nogmaals, onder het licht, te zoeken op de kaart, als een behulpzame Nepalees ons wil helpen. Als snel staan er 4 mensen met ons in de winkel, er wordt gebeld en er komt iemand op de motor die ons naar het appartement brengt..we stonden maar 100 meter verderop! In dit stadsdeel is de Boudnadath stupa, de grootste ter wereld. Het lijkt alsof we een beetje op records jagen, maar het zijn toevalligheden. Deze tempel is in 600 na Christus gebouwd door een Tibetaanse koning die zich bekeerde tot het Boeddhisme. Door de zware aardbeving in april 2015 is het hele bovenstuk vernietigd. In november 2016 was deze weer in de originele staat terug gebracht. Het geheel is bekostigd door privé donaties van Boeddhisten en vrijwilligers, de wederopbouw kostte > $ 2.1 miljoen en meer dan >30 kilo goud moest er gebruikt worden! De dag in Kathmandu sluiten we af bij een Frans restaurant, waar we (volgens ons) hoofd- en voorgerechten door elkaar bestellen, de obers komen wel 3x vragen wanneer we wat willen eten.

En wat nou wel zo geweldig is…..de vlucht die in de ochtend daarna van Kathmandu naar Lukla gaat. Geweldige ervaring, de mooiste vlucht die wij ooit hebben gemaakt! Om 3.30 uur lopen we aan richting de airport, onze vlucht zal om 6.00 uur vertrekken. Lopend langs de hoofdweg is het op dit tijdstip in de nacht net zo druk als op een gewone doorgaande weg bij ons in Nederland overdag! Honden blaffen om zich heen. Om 6.30 uur stijgen we op vanaf Tribhuvan airport in Kathmandu met een klein 18 persoons vliegtuigje vliegen we in 27 minuten naar “the most dangerous airport in de world”. De lucht is helder en er staat geen wind, we vliegen parallel aan de Himalaya en zien zelfs de Mt. Everest, Cho Oyu en de Makalu tussen al deze andere reuzen…wauw…wauw…wauw.

De landing gaat goed, we pikken de bagage op en kijken nog even naar het landen en het opstijgen van andere vliegtuigen. De landingsbaan is kort, met aan de ene kant de afgrond en aan de andere kant de bergwand! Best spannend!

Dag 1 van de trekking start hier in Lukla. Lukla is zo afgelegen, dat dit plaatsje alleen lopend of met een vliegtuig/helikopter te bereiken is. Toch is dit ook het startpunt voor een expeditie naar bijvoorbeeld de Mt. Everest. Even geen auto’s, geen motoren, geen aangedreven voertuigen…helemaal niks. Alles wat hier op transport gaat, wordt in een mand op de rug, of met behulp van paarden en yaks naar boven gesjouwd. Respect voor deze mensen, ze hebben echt zware bepakkingen op de rug. De yaks dragen grote bellen om de nek, erg handig, want als een wandelpad smal is, kunnen we al mooi vantevoren een plaatsje zoeken om te staan, zodat ze kunnen passeren met grote bepakkingen die op de rug gebonden zijn. Het lijken gehoorzame beesten, als de bagage opgebonden wordt blijven ze rustig staan en als ze eenmaal onderweg zijn reageren ze goed op de commando’s van de hoeder. Die varieren van tsj tsj naar een zwaar whaa whaa. De paarden idem dito. Het is verstandig om een veilige plek aan de bergkant te zoeken als ze tegemoet komen, als ze trappen of met hun bepakking per ongeluk een zetje geven, val je in ieder geval niet naar beneden. De eigenaar van de lodge is gids en een bekende sherpa, hij is zelf al 6x op de hoogste berg ter wereld geweest. Hij heeft meegespeeld in de film Everest, een waargebeurd drama dat zich daar afspeelde.

Dag 2 start in Phakding en gaat naar Namche Bazar. De eerste lange hangbrug is al snel een feit, hoog boven de rivier schommelt deze van links naar rechts en van boven naar beneden. Het voelt een beetje alsof je stil staat op een trampoline en dat een ander springt, je verliest een beetje de controle over je knieën. Kijkend door de metalen strips, waar we overheen lopen, zien we diep onder ons de kolkende rivier gaan, het is verstandiger om vooruit te blijven kijken! De zware yaks en paarden lopen in kolonne over dezelfde brug samen met ons. Zorg ervoor dat je er geen tegenkomt, of je gaat terug, of je kan helemaal aan de zijkant tegen het gaas aan leunen en dan maar hopen dat je geen zetje krijgt, het is niet breed. De checkposten voor het Sagarmatha National Park volgen elkaar op. Even een ticket kopen kost zomaar een uur van je tijd! De poort wordt bewaakt door militairen die ook tevens (handmatig) een boekwerk invullen. Zo is altijd te achterhalen waar een persoon voor het laatst is gechecked. Namche Bazar is de grotere plaats in de Khumbu vallei en ligt op 3.400 m. hoogte, hier blijven we 2 nachten. De bedden zijn uitgerust met een electrische deken, heerlijk want bij aankomst was het best fris.

Dag 3 Begint mistig. Vandaag doen we een acclimisatie tocht naar 3.880 m. om te wennen aan de hoogte. Als men te snel stijgt, kan het lichaam niet snel genoeg rode bloedlichaampjes aanmaken met als gevolg hoogte ziekte. Een serieuze aanval op het lichaam die begint met een kuchje en hoofdpijn en kan eindigen met de dood als gevolg van long- en hersenoedeem. Iets om serieus te nemen! Rustig aan opbouwen dus.

Als we op het hoogste punt aankomen, trekken de wolken open en zien we de 6.856 meter Ama Dablam met zijn neus rondom in de blauwe lucht. We blijven fotograferen, wat een moment!

Dag 4 verlaten we Namche Bazar, waar 500 jaar geleden de eerste Sherpa’s zich vestigden. Zowat elke inwoner heet Sherpa met zijn achternaam. Sherpa is ook wel een andere naam voor bergvolk dat goed kan leven op grote hoogte.

Wordt vervolgd!