Annapurna Range Trekking

Met de nodige voorbereidingen is het ons gelukt om een trekking in elkaar te zetten in de Annapurna range, op eigen houtje, zonder gids en zonder dragers. Dus bij het inpakken van de rugzak voor zo’n tocht word je heel selectief, elke gram telt. Op de eerste dag vertrekken we, na een stevig ontbijt, vanaf het New summit guesthouse. Lopend langs het meer af repareert Nico de fiets van een klein meisje, terwijl ze haar fiets optilt om over een steen te gaan, verliest ze haar voorwiel. Wiel erin, schroefjes aandraaien en ze kan weer verder fietsen met 2 slappe banden. Het meer zelf wordt door een militaire eenheid ontdaan van woekerende waterplanten, deels machinaal, maar grotendeels met de hand. Onze eerste overnachting hebben we in Sarangkot, super hotel met heerlijk eten, alles bereidt in een keuken zo groot als die van een normaal woonhuis bij ons, onvoorstelbaar. Sarangkot ligt op een bergrug en is een perfecte plek voor paragliding, de thermiek is hier altijd goed, het uitzicht is fenomenaal, een ervaring op zich. Ze noemen het hier de beste plek ter wereld. Naast de kabelbaan in aanbouw een goede inkomstenbron voor dit kleine dorpje. Sarangkot heeft een uitzichtpunt waar je met helder weer zonder belemmeringen een prachtige zonsopkomst kunt aanschouwen.’s Middags genieten we daar al van het prachtige uitzicht. Morgen vroeg om 5.30 uur zullen wij ook zeker van de partij zijn. Vol enthousiasme, volle accu’s in de camera’s, de trap af, het is zover we gaan het meemaken! Staan we dan voor een gesloten hotel(buiten)deur, we kunnen er niet uit! Misschien ergens een open raam waar we doorheen kunnen? Helaas! Gelukkig is er een groot dakterras op de bovenste verdieping, vanaf daar hebben we ook een best uitzicht. De bergen zijn wolken vrij. Een taxi (Suzuki Alto) zonder enige vering brengt ons, na het ontbijt, over een erg bumpy road 17 kilometer verderop. Grote gaten in de weg, stoffig en deels onverhard, blij dat we hier niet hoeven te lopen! Het kost 2.000 roepies (€ 18=), waarschijnlijk betalen we echt teveel, de chauffeur blijft er op aandringen dat hij ons weer ophaalt na de trekking, we hoeven maar te bellen.

We lopen goed en stijgen flink, al snel zijn we bij het Australian basecamp op 2.000 m hoogte, waar tevens ook een checkpoint is van de ACAP, de pas die we eerder kochten in Kathmandu. We betreden nu officieel het Annapurna national park…en wat een uitzichten..wauw! Helder blauwe lucht en alle bergen zijn zichtbaar. We lopen door een heuse jungle met speciale bomen, planten, vogels en insecten. De cicades schrapen luid hun vleugels over elkaar, het doet pijn aan de oren, zo’n scherp geluid is dat! Af en toe komen we voorbij een theehuisje waar we iets eten of drinken. Het einddoel voor deze dag is Landruk..iemand ooit van gehoord misschien? We spoelen onze bezwete shirts uit en hangen ze te droge in de zon, kleding is schaars deze dagen. Landruk is een boerendorpje op 1.565 m. hoogte, het ligt in terrassen tussen rijstvelden in de jungle. De huisjes zijn, door smalle van steen gemaakte trappen te bereiken. Overal lopen kippen, kuikens, honden en ossen. De hele middag loopt er een kip gezellig te scharrelen over het gras van de omheinde binnenplaats van ons verblijf. Ineens is die weg en als we even iets willen vragen en zien dat er in het keukentje iemand aanwezig is..stuiten we op een geplukte hele kip die daar op een plaat ligt…

Het weer is mooi en we genieten van de bergen…wat zijn ze hoog! Laat in de middag hebben we even een beetje stroom, niet dat we dat nodig hebben, maar wel leuk om te weten dat stroom geen alledaags ding is. Er wordt gekookt met gasflessen.

Later in de avond komt er een stel die de kamer naast ons krijgen. Even later horen we de man zeggen tegen iemand van hier:”There is a big spider in our room”! Waarop de eigenaar antwoordt: “Ow yeah, it is really big”. Gelukkig hadden wij gelijk bij aankomst de ramen dicht gemaakt, die precies zijn naast een weelderig begroeit stukje. Onder het bed, achter het bed, onder het matras, achter de gordijnen gelijk alles gecheckt (Hélѐne). Maar die kier van 3 cm hoog onder de gehele breedte van de deur voelt wel een beetje naar. We survived!

Trekking dag:3

We dalen helemaal af naar de rivier en klimmen daarna verder op via Gandhruk, een wat grotere plaats op deze tocht. We zitten aan een lekker theetje als een groep paarden over de aangelegde trappen naar beneden draaft, versierd met flosjes en bellen. Verderop in het dorpje komen we ze weer tegen, elk paard heeft netjes een dekje van yakhaar op de rug, met aan allebei de kanten daarvan  2 bouwstenen gebonden. Ze lopen nu de trappen omhoog, in een bocht moeten ze soms 2 keer steken om de hoek te kunnen maken, ze weten precies hoe het werkt, mooi om te zien. Een kleine opstopping. Er lopen ook dragers met ongeveer 8 m. lange bundels dubbel gevouwen betonijzer over hetzelfde paadje, 2 paarden zitten met hun stenen in de knoop met het betonijzer, ze worden losgemaakt en ieder gaat weer op weg naar de bouwplaats, bovenin aan het einde van het dorp. Dan in de jungle komen we een groep van wel 100 geiten tegen die richting het dal gaan. Met een schriel geluidje, dat de hoeder maakt door op een plastic zakje in zijn mond te blazen, worden ze gedreven. De Uitgeputte kleintjes worden gedragen. Dan komt er weer een grote groep paarden tegemoet, met allemaal 2 gaskannen aan hun lichaam gebonden. Mooie manier van transport als je geen andere mogelijkheden hebt, de dieren zien er goed verzorgd uit.

Tadapani is de eindbestemming van deze dag en ligt op 2.664 m. hoogte en er is nog steeds geen boomgrens te zien. We hebben een klein kamertje op de 1e verdieping bij Super view top lodge, rondom enkel glas, een wandje triplex (3.2 mm) tussen de buren en ons, losliggende planken vloer, oude houten trap met een paar tredes om boven te komen. We kijken elkaar aan, gaat de vloer dit houden? We kijken de prachtige zonsondergang op de Annapurna en Machapuchhre. De bergen kleuren oranje, de zon gaat onder, het licht gaat uit. Het licht van de buren schijnt door de spijkergaatjes in de triplexwand.

Trekking dag:4

De vogels zingen, de dag breekt aan. De dag begint helder, maar de dichte bewolking uit het dal omhult de bergen in mist. Op 3.000 m. lopen we nog steeds door de dichte jungle, pas later (als we nog hoger zijn) krijgen we verandering daarin. Grote Rhodondendron bomen en later bamboestruiken nemen het over, nog weer hoger lopen we door stevige grassen met her en der alpenbloemetjes die nog bloeien. Eindstop is Dobato 3.465 m. hoogte, geheel in de mist. We eten een dikke pannenkoek en lopen naar de Muldhai peak op 3.637 m. De rest van de dag brengen we door in de zeer warme dininghall van Mt. Lucky guesthouse. Dobato zal ongeveer 20 inwoners tellen en heeft 2 theehuisjes om te overnachten en we hebben een heus NICO slot (merk) op de deur.

Wanneer Rajman Gurung bedacht een nieuwe trail te maken in the Annapurna Conservation Area, verklaarde ze hem voor gek. Hem werd geadviseerd zijn heil in het buitenland te gaan zoeken, hij volgde hun raad op en vertrok naar Dubai. Nadat hij daar 5 jaar gewerkt had als electriciën, keerde hij terug naar Dobato. Zijn droom om een nieuwe trail te maken was nooit weg gegaan. Nadien kreeg hij permissie een nieuwe route te maken. Gurung zorgde ervoor dat er slaapkamers kwamen bij Mt. Lucky en vandaag de dag wordt deze trekking vooral gedaan door mensen die graag de drukte ontwijken.

Trekking dag:5

Na een beroerde nachtrust vertrekken we in het donker met onze hoofdlampjes op, om 5.30 uur opnieuw naar Muldhai view point voor de zonsopkomst. Vanaf deze hoogte hebben we een majestueus uitzicht op de centrale Himalaya. Met ongeveer 15 man op top is het hier beter dan op het bekende Poonhill uitzichtpunt. Dit is Poonhill minus de grote mensenmassa’s, hoger ѐn dichter bij de Annapurna’s! Je zou hier nekklachten krijgen van het steeds omhoog staren! De yaks grazen hierboven, we hoorden ze een grommend geluid maken toen we in het donker voorbij kwamen. Ze worden dan ook niet voor niets bromrund genoemd. Een yak is een langharig, kortbening type rund, dat het best tot zijn recht komt op een hoogte van 3.500-6.000 m. Dit dier is belangrijk voor het welzijn van de bergmensen. De yak is een sterk dier, dus kan gemakkelijk gebruikt worden als drager van materiaal. De uitwerpselen worden gebruikt voor het koken en verwarmen.Van het haar wordt kleding gemaakt, tassen, dekens, tapijtjes en andere dingen voor dagelijks gebruik. De nak (naam voor de vrouwelijke yak, maar meestal wordt yak gebruikt als verzamelnaam voor beide geslachten) geeft melk die gedronken wordt. Als ze de yak beu zijn, wordt het vlees, gegeten, de schedel dient als decoratie of als masker en de hoorns als pijp. De yak wordt helemaal gebruikt!

Een alternatieve route gaat via de andere kant van de berg naar beneden, door de jungle. Bovenin op de blaadjes zit wat rijp. Het is er zo rustig dat we een groepje Dafne’s zien, hoenderachtigen.

In Deurali drinken we wederom een lekker theetje. Daar worden we door een man gevraagd of we Duits spreken. Aangezien we regelmatig over de grens vertoeven is dat geen probleem voor ons. Hij begint te praten en praten, hij lijkt totaal overstuur. Zijn vrouw staat er bij, ze zijn van onze leeftijd. Ze hebben al dagen knallende ruzie, ontstaan door een meningsverschil over een verhaal/film. Hij heeft hun ruzie gedeeld met zijn ex waardoor zijn vrouw hem aanviel “wie ein wildes Tier”, zo zegt hij zelf. Zijn oor bloed nog. We staan erbij en denken: “wat hebben we nu toch weer”?  We grappen een beetje en zeggen: “Vergessen Sie doch alles und geniessen Sie doch diesen Gegend”! De locals staan met grote ogen te kijken, ze begrijpen hélemaal niet wat er aan de hand is. Dan loopt hij aan en zegt dat zij vandaag maar alleen moet lopen. “Maar dat kan je toch niet maken” zeggen wij. Hij loopt in een draf weg en zijn vrouw huilend er achteraan. Wat een toestand!!

We gaan maar weer eens verder. We dalen steeds verder af en het is ontzettend druk op de route, veel mensen op gympies die niet de conditie  lijken te hebben om zo’n tocht te kunnen lopen, sommigen zijn helemaal stuk. Zij komen van Ghorepani waar Poonhill is. Het leven lijkt hier toch heel makkelijk, de mensen zitten naast de weg en ja, het ziet er relaxed uit. Zo ook bij het tourist/police office. De man groet: “namaste” en wij ook: “namaste” en lopen gewoon door, blijkt dit een checkpoint te zijn omdat we nu het nationale park verlaten, er moet even naar onze permit gekeken worden. We dalen 3280 traptredes af tussen Ulleri en Tikhedunga (we hebben er al minstens 2000 gehad met tussenpozen) maar deze zijn aaneengesloten. Zware kost voor de kuiten, knieën en achillespezen.

Trekking dag: 6

Probeer ik met mijn dieren-liefdadigheids-gedrag een grote cicade te vangen, die zit binnen. Hij schiet in mijn mouw en schreeuwt het uit, komt er net zo snel weer uit en vliegt door een kiertje onder het raam door de vrijheid tegemoet. Wij dalen af naar ons eindpunt Nayapul, steken een laatste hangbrug over die officieël niet gebruikt mag worden. Iedereen loopt erover, waarom wij dan niet? De planken liggen los en de gaten zitten in het metaal. We hebben het gered, een supermooie trekking volbracht ѐn we zijn niet door de hangbrug gezakt! Weer een wereldse ervaring rijker! We weten ook hoe hier grint wordt gemaakt. Op een grote hoop stenen zitten 2 jongens de grote stenen in kiezels te kappen…met de hand.

Het laatste stukje terug naar Pokhara is 42 kilometer, dat doen we met de bus. De lokale bus is er, maar er is enkel nog plek op het dak, daar mogen we zitten! No way! Zelfs de Nepali wagen zich er niet aan, om op het dakimperial met een railing er omheen van 20 centimeter hoog te gaan zitten. De volgende bus zit net zo vol. Na wat onderhandelen brengt een taxi ons terug naar de beschaving. Dan is het tijd een grote puntzak friet mѐt mayonaise te eten bij Belgische frituur no.1, de Belgische wafels met flink wat chocolade zijn ook overheerlijk!!

Vandaag is het tevens de laatste dag dat Divali/Tihar wordt gevierd, ook wel lichtjesfeest genoemd. De huizen zijn versierd met kerstverlichting. Het is een Hindoeïstisch feest en wordt 5 dagen gevierd. De eerste dag is de ering van de kauwen, op de daken worden lekkernijen voor ze geplaatst om ervoor te zorgen dat de dood uit huis blijft. De tweede dag is voor de vriendschap tussen mens en hond. De hond krijgt een tika (dotje rood) op zijn voorhoofd en een krans van afrikaantjes om en ze krijgen extra lekker eten. De derde dag is de belangrijkste. Mensen maken met gekleurd poeder tekeningen voor de deur die worden verlicht met kaarsjes voor godin Laxmi, de koeien worden in de ochtend ge-eerd met een krans van afrikaantjes omdat ze voorspoed en welzijn symboliseren. De laatste dag is de broeder zuster dag. De zusjes eren hun broers met een 5-kleurige tika voor een lang leven en als dank voor de bescherming die zij geven. Broers geven een tika en een cadeautje aan hun zus. Elke feestavond is er volop muziek in de straten, dit is het op 1 na belangrijkste feest in Nepal.

Een andere grote happening is de viering van Nieuwjaar op 14 april, we leven hier in 2076.

De tijd is aangebroken om Pokhara te verlaten en terug te keren naar Kathmandu. Dezelfde bus met dezelfde chauffeur brengen ons terug naar de hoofdstad. Dat dit dezelfde bus is, weten we, omdat de klok 20 minuten achter staat. Het kan ook een tactische zet zijn, dan lijkt het of we toch op tijd vertrekken.

Het laatste stukje Pokhara doet ons toch weer versteld staan ook al zijn we inmiddels aardig wat gewend. Bij het busstation ligt een koe, er rennen 10 honden rond, mensen staan met grote tassen her en der te wachten, een huisje in de steigers (gemaakt van met touw aan elkaar gebonden bamboe), afval zover je kijkt, kleine winkeltjes met Coca-cola reclame borden en allemaal dezelfde spulletjes om te verkopen.. kortom chaos ten top!

Bedankt allemaal voor jullie reacties, het is erg leuk om dit terug te lezen.