05-09 Puerto Maldonado

Lake Sandoval.

Deze dag, zijn we als gewoonlijk, weer vroeg wakker, dit keer gewekt door 2 beesten die rondom de hut scharrelen. Het lijken kleine capibara’s, een beetje opgedrongen beest met en bruine vacht en hoog op zijn poten lopend, achteraf is het een Agouty, maar net zo bijzonder! We hebben de tijd om ons goed voor te bereiden op de jungle tocht, insmeren met 40% deet tegen de muggen, insmeren tegen de brandende zon, rugzakken klaarmaken en veel, heel veel water inpakken. Na een eerste wandeling over het 1500 vierkante meter terrein, is het bij dag toch heel anders dan in het donker! Vogels zingen, overal horen we (wederom) hanen kraaien, een schildpad die “lekker” geniet van een hondendrol…mooie bomen, planten, alles netjes in orde maar wel in jungle style. Ook hier lopen 2 van die verschrikkelijk lelijke honden zoals we al eerder in een verhaaltje hebben beschreven. Wij denken nog steeds aan een foutje van moeder natuur, het kan toch niet normaal zijn, een hond zonder haar (of met alleen een blonde hanenkam op zijn zwarte kop), geen tanden, grote bologen, soort van varkensoren en continue de tong aan de zijkant van de bek buiten hebben hangen….nee het is dus de Peruviaanse naakthond, een echt ras dus. Als we de taxi opwachten op het terrein, komt een groep saddleback-tamarinds (aapjes) banaan eten, ze zijn met vijven, razendsnel grijpen ze ieder een stuk banaan en schieten terug in de boom. Een beetje bang zijn ze wel, eerder is een jong aapje gegrepen door 1 van die lelijke honden, niet vreemd dus. De taxi is er om 8.30 uur, de chauffeur die zich netjes aan ons voorstelt rijdt ons via de stad naar de haven waar Jose-Luiz (de gids van vandaag) ons opwacht. Puerto Maldonado telt 7.000 inwoners en ligt vlakbij de Braziliaanse grens, de mensen hebben hier ook een ander gezicht dan dat we gewend zijn. Zoals ze vorige week echte inca gezichten hadden, hebben ze hier een echt Brazilaans uiterlijk, ook geen klederdracht meer. En dat op een afstand van 422 kilometer, wat een verschil.

Met veel duw en trek werk krijgt Luiz de peque peque boot, genaamd Andrea, tussen een tiental andere bootjes uit. De boot is volledig van hout, geschilderd in allerlei kleurtjes en heeft een afdak. We varen stroomafwaarts de Madre de Dios (=moeder van god). Deze 4.000 kilometer lange rivier vindt zijn oorsprong in de Andes en begint vorm te krijgen in Cuzco. Deze rivier doorkruist 3 landen: Peru, Bolivia en Brazilie om daar uit te monden in de machtige Amazone, in elk land draagt deze rivier een andere naam. De Madre de Dios is hier op zijn diepst 12-15 meter op dit moment, maar in het regenseizoen (dat hier begint in oktober) komt daar 5 meter bovenop, wat duidelijk te zien is aan de uitgesleten oevers. Met volle vaart scheuren we over 200 a 300 meter brede rivier. Het water is erg zanderig waardoor hier meestal alleen de catfish (=meerval) kan overleven. Terwijl we varen, schept de “kapitein” water uit de punt van de boot waarin hij zit. Na 40 minuten op volle kracht varen, wordt de boot aan de kant getrokken en beginnen we aan een wandeltocht van 3 kilometer door het regenwoud. De eerste 100 meter zijn we al erg onder de indruk van alles, cacaoboom met vruchten bovenin, grote motvlinder prachtig blauw gekleurd, vogels, apen en een eekhoorn die met zijn tanden over een pit aan het schrapen is om deze open te krijgen De beesten zijn niet bang! Bij een rangerstation worden we ingeboekt en krijgen we (wederom) een stempel in ons paspoort. Dit stukje amazonegebied draagt de naam: Tambopata. Onze gids geeft duidelijke uitleg over alles wat zijn interesse wekt en hij geniet net zoveel van het geheel als wij. De gids heeft een 3 jarige opleiding gevolgd, kent daardoor alles vogels, planten, insecten en zoogdieren zowel bij Peruviaanse als bij Engelse naam. Zijn Engels is daarnaast ook bijzonder goed. Na een kilometer lopen, komen we in de kernzone van Tambopata reserve, dit wil zeggen, hier mag niet gejaagd, gekapt of wat dan ook (wat de natuur aantast) gedaan worden. Luiz vertelt ons het een en ander, zoals: dat als men hier het regenwoud ingaat (dus eigenlijk vanaf het pad waar wij op lopen) men een lang touw om z’n middel bindt en dat vastknoopt aan een boom bij het startpunt om niet te verdwalen. Elke vierkante meter regenwoud is hetzelfde, de weg zal nooit meer terug gevonden worden zonder hulpmiddelen. Interessante verhalen over bomen, zo hebben we een 350 jaar oude ficus (bij ons bekend als kamerplant) deze begint als parasiet, groeit dus als zaadje uit in bijvoorbeeld een palmboom, groeit om deze boom heen, totdat de ander afsterft en sluit dan zijn stam. Ook de wandelende palm is grappig, groeit uit tot klein palmboompje, met wortels boven de grond. Telkens bij de aanmaak van nieuwe wortels verplaatst deze zich een stukje, totdat de scheut een mooi plekje vindt in de zon, en daar uitgroeit tot een prachtige grote palm. Dan hebben we nog de ijverige mieren in 3 verschillende maten, de grootste van het stel (ruim 1 centimeter) met duidelijke kaken is de snijder van het blad, de middelste is de sjouwer en de kleinste van het stel is de poetser, alvorens het blad naar het nest gaat. We zien ze alle drie actief bezig. En zo zien we nog veel en veel meer! Knap stukje werk van moeder natuur! Al lopend vertelt Luiz over zijn studie en dat zijn afstudeerscriptie ging over de zeldzame giant otter die hier nog leeft, we vragen of we kans hebben om deze te zien, overtuigend zegt hij yes. Maar niets is zo veranderlijk als de dierenwereld.

Ondertussen zijn we gearriveerd bij de “channel” waar we instappen in een kano. Luiz peddelt ons naar de toegang van Lago Sandoval. Wauw…..die eerste blik op dat prachtige grote meer, omringd door alles wat groen en hoog is!!

Luiz pakt zijn verrekijker en tuurt over het meer, ondertussen ons wijzend op alle vogelsoorten die we zien, wijst hij in de verte naar een otter die vis aan het vangen is. Telkens komt zijn kopje boven water, duikt en met een gebolde rug duikelt hij weer onder het wateroppervlak. Luiz peddelt en peddelt in de brandende zon, langs de waterkant. En dan….dan ziet hij in de verte de Giant otters, liggend op een boomstam…in de zon! Heel stil varen we in hun richting, ze blijven rustig liggen, soms valt er eentje van de boomstam af en klimt er weer op, ze brullen en grommen een beetje naar elkaar. Dit is de zeldzame otterfamilie die hier nog leeft. Ze zijn in totaal met 9. Ze zijn moeilijk op te sporen omdat ze blijven verhuizen, telkens hebben ze hun leefomgeving op een ander stukje van het meer. Vaak zijn ze bezig in het water of in de jungle, waardoor ze niet opvallen. Wat een geluk hebben we toch dat wij ze zo aantreffen, te gek is dat!!! Wat hebben we alle drie genoten van dit moment!! In een houten hutje aan de waterkant krijgen we traditioneel Peruviaans eten, rijst met gekruide kip, ingepakt in een soort bananenblad, dat is lekker. Tot 14.00 uur blijven we hier, even letterlijk aapjes kijken (waarvan er 1 een eendenei heeft gestolen en zich daarvan ook bewust is, zo kijkt hij) en daarna alle drie lekker lui in een hangmat hangen….hmm life is good!! Al terug peddelend zien we kleine Longnose vleermuisjes, op een rijtje van boven naar beneden hangend op een boomstam, een kaaiman van 3 meter lang, schildpadden, grote vlinders in de mooiste kleuren en wederom veel vogels. Nadat de kano is teruggeplaatst lopen we hetzelfde pad terug naar de Andrea. We zien een ghostbat hangen op een palmblad, Luiz had deze al in geen 2 maanden meer gezien, dus hij was ook blij.  De zon begint te zakken en net voordat we de haven van Puerto Maldonado binnenvaren zien we nog een kleine kaaiman, als bonus zien we de Hoatzin, een prachtige grote vogel met een mooie kuif. Terug in het haventje wordt de Andrea vastgelegd en de zon is onder. De taxi brengt ons terug naar de Anaconda lodge. Wat een zeer geslaagde dag weer! ’s Avonds Loopt de eigenaar van de lodge samen met ons een rondje over zijn perceel en laat de speciale bomen zien, vanilletakjes en …..de tarantula, die in het donker uit zijn nest komt om insecten te vangen. Ik, als angsthaas voor spinnen, ben toch wel een beetje onder de indruk van dit grote behaarde beest met rose voetjes.

De volgende ochtend gaan we, wederom met de Andrea, naar de Parrot clay lick. Om 5.00 uur is de taxi daar en we varen met Luiz de rivier stroomopwaarts naar een soort klif. De lucht kleurt rose door de opkomende zon. Het gesnetter van de eerst arriverende papegaaitjes is al daar. De groep wordt steeds groter en uiteindelijk hangen er wel 100 papegaaien tegen de klif, verdeeld over 5 verschillende soorten. Waaronder kleine groene, de black headed, de blue headed en grote macaws. Een luis gekrakeel is gaande als ze eten van de mineralen die zorgen voor een goede voedselvertering, doen ze dit niet dan zullen ze sterven, het is een soort va ontgiften. Om 8.00 uur zijn we weer terug bij de lodge en de rest van de dag doen we het rustig aan, een beetje rondwandelen en genieten van het straatleven, waar iedereen rondscheurt op de motor of in een tuc-tuc (met motor). De laatste dag in het regenwoud begint alweer vroeg, we vertrekken hier om 5.00 uur in ochtend op de weg terug naar de andere kant van de bergen. Eerst nog door een heel stuk regenwoud rijden, waar we wederom worden aangehouden door de politie, maar wij zijn oke! We stoppen om een grote neushoornkever f iets dergelijks te fotograferen, echt groot was die.

In een bergdorpje op 4.000 meter is een trouwerij gaande, iedereen heeft mooie traditionele kleding, de vouwen zijn het mooist en kleurrijk uitgedost, de mannen dragen mutsen met flosjes aan de zijkant en daarover een hoed. We worden uitgenodigd om te kijken. En wij zijn ook een attractie! De mensen zijn zo aardig en heel bescheiden! We delen hier wat stickers, schriften en potloodjes uit aan de kinderen en aan de lach op hun gezicht zien we dat ze echt blij zijn! Waar ze zo opeens allemaal vandaan komen…geen idee?

De dag eindigt in het op 3.000 meter hoogte gelegen Pisaq. De dag erna (zondag) is de traditionele markt daar, groente en  fruit, schilderwerkjes, textiel, vlees, vis en noem maar op wordt er aangeboden. Iedereen is ook weer stijlvol gekleed. Het lijkt alsof de mensen uit de omgeving hier naar toe komen voor een dagje uit. We zien uit 1 auto, 13 personen stappen, groot en klein!! Wij snuiven nog wat incacultuur op uit, de op de berg gelegen, oude incastad. Ook mooi! Via de terrassen lopen we naar beneden, terug naar de stad in de heilige vallei en vertrekken naar Ollantaytambo, dat 80 kilometer verderop ligt. Hier bekijken we ook een inca bouwwerk, maar hier is het zo verschrikkelijk druk en druk met mensen die geen respect hebben voor deze oudheid, erg jammer! We houden het daarom ook snel voor gezien!

Vandaag is het maandag, we pakken de auto weer in en toeren naar de Salinas (=zoutwinning) en Morray (= ook van de Incas) en daarna gaan we terug naar Cuzco.

Jullie zijn weer helemaal op de hoogte van onze bevindingen en belevenissen. Hasta luego!