04-09 Machu Picchu (2)

Buenas dias!

Het is even geleden dat we jullie hebben opgezadeld met onze reiservaringen hier vanuit Peru, daarom vinden we het weer tijd voor een nieuwe update.

Zoals we de laatste keer al heel kort hebben vermeld zijn we naar Machu Picchu geweest, de eeuwenoude incastad verscholen hoog in de bergen van de Andes. We kunnen daar wel 5 pagina’s over schrijven, maar dat doen we natuurlijk niet.

Die dag daar naar toe, startte al erg vroeg, om 4.00 uur in de ochtend. Alvorens we aansluiten in de lange rij wachtenden voor de bus naar de incastad, nuttigen we een stevig ontbijt met heerlijk versgeperst ananassap…en ja, dat smaakte goed zo vroeg in de ochtend. Aangezien wij hebben overnacht in een hostal in de hoofdstraat waar de bushaltes zijn, kunnen wij uit ons raampje de eerste wachtenden al zien, nou ja de eersten….het zijn er zeker 400. Om 4.15 uur staan ook wij in die rij en de rij wordt langer en langer. De eerste bussen naar boven vertrekken om 5.30 uur. Wij gaan met de 17e touringcar naar boven, wat niet tegen valt. Na een ritje van ruim een half uur over een onverharde kronkelweg zijn we boven, waar we opnieuw aansluiten in een lange rij wachtenden (al die meer dan 400 mensen die ons voor gingen). Om 6.00 uur opent Machu Picchu haar poorten, maar omdat iedereen uitvoerig gecontroleerd moet worden op geldig toegangsbewijs, paspoort en we natuurlijk weer een stempel krijgen, zijn we uiteindelijk om 6.30 uur in de oude incastad. Wauwww…onze monden vallen open, zo mooi het is en wat ons opvalt, het is zo stil, waarschijnlijk moet iedereen even bekomen van die eerste indruk. We zijn goede lopers en al snel lopen we de eerste 150 mensen eruit als we de trapjes omhoog gaan naar de hoger gelegen Watchmanns hut. Het is uiteraard geen wedstrijd, maar het mooiste is toch zeker om de stad te bekijken en te fotograferen als er geen mensen op staan. Het is zo mooi, het is helder weer en de zon komt net omhoog vanachter de bergen, het licht is goed, alles is perfect! Na een eerste glimps op Machu Picchu, steken we het complex over en maken we alvast wat eerste foto’s bij de meest interessante plekjes. Later komen we terug om alles uitvoerig te bezichtigen. Bij de Sacred Rock (=uitgehouwen rots, met de bergen van de andere kant van het dal) is de toegangspoort naar Waynu Picchu. Na het inschrijven kunnen we beginnen aan de klim naar 2.680 meter hoogte. Verdeeld over 2 groepen is er een limiet van 200 klimmers per groep. Wij zijn gelukkig ook bij die 400. De eerste groep start tussen 7.00 en 8.00 uur, wij zijn bij de eerste 50. De uitgehouwen trapjes zijn zoo smal, dat we als een soort van Charlie Chaplin’s moeten lopen dankzij onze lange voeten. Een uur hebben we op de top rondgehangen en intens genoten van alle uitzichten op de bergen rondom Machu Picchu en uiteraard de stad zelf. Machu Picchu zou Machu Picchu niet zijn als er geen lama’s rondlopen op het terrein, zenuwachtig kijkend of er ergens misschien wat voedsel mee te pikken valt, zijn het foto genieke beesten.

Na de afdaling kijken we de rest van de dag rond in de Incastad en proberen te ontdekken, zoals zo velen voor ons, wat nou precies het doel is geweest van alle gebouwtjes, nissen, pleintjes, muurtjes, precies in elkaar passende stenen. Het is toch bijzonder dat dit alles gemaakt kon worden zonder de materialen en gereedschappen die wij nu bezitten?! Alles wat bekend is over Machu Picchu is bedacht door geleerden en onderzoekers, maar niemand weet precies het grote geheim van de Inca’s, het blijft giswerk.

Na een laatste blik op Machu Picchu, gaan we lopend de berg af, we zien zoveel andere vogelsoorten, bomen, bloemen en vruchten dan bij ons te zien is. Dezelfde avond keren we moe, maar voldaan met de trein door de Sacred Valley terug naar Cuzco, waar vanaf het eindstation een taxi chauffeur ons in een rap tempo naar ons Hostal brengt.

De volgende dag gaan we beginnen aan een nieuw stukje vakantie in de vakantie. Met een huurauto gaan we naar het Amazonegebied, de jungle van Peru. Met onze zeer zwak motorisch uitgevoerde Toyota Yaris klimmen we de Interoceanica op, opweg naar Puerto Maldonado. Voordat we daar zijn hebben we 2 hoge passen te beklimmen, de eerste op 4.185 m. en de tweede op 4.725 meter hoogte, dat is behoorlijk. De weg is erg goed onderhouden en wordt gezien als de doorgaande route naar Brazilie, Sao Paulo. Al rijdend door de dorre pampa’s (=grassige hoogvlakte) met gezellige Peruviaanse muziek op de achtergrond komen we door kleine dorpjes. Hier is geen show, huisjes worden gemaakt van blokken leem die in de zon liggen te drogen, vrouwen zijn gekleed in traditionele, kleurrijke kledij met een variatie aan hoofddeksels en hoedjes, varkens die lekker lui liggen in de zon, lama’s lopen over straat, prachtige uitzichten op de nog hoger gelegen bergen en vooral niet te vergeten: de vriendelijkheid van dit volk…la pura vida!! Verder en verder dalen we af en de vegetatie verandert drastisch, na de pampa’s komen de lage struikjes terug om te veranderen in bomen en te eindigen met het regenwoud. De huisjes van de lokale bevolking zijn hutjes met een grote ruimte, gemaakt van houten planken omringd door vele honden, bananenplantages, dichtbegroeid regenwoud en …….vuilnis! Op onze heenreis worden we 2 keer aangehouden door militaire politie. Omdat in deze regio veel goud (op illegale wijze) wordt  gewonnen, voert de politie extra controles uit op transport naar Brazilie. Zij zien ook wel dat wij daarvoor niet hier zijn! Du dat geeft verder ook geen problemen. Na een tocht van 10 uur rijden, waarvan het laatste 1.5 uur in het donker, zijn we blij dat we zijn gearriveerd bij de jungle lodge, waar we 3 nachten zullen blijven. Het verkeer is moeilijk hier in de avond, veel mensen op de weg, honden, tuc-tucs zonder verlichting, mensen die zomaar in de wegberm liggen en ga zo maar door. Bij de Anaconda jungle lodge staan we voor een gesloten poort en via een druk op het knopje van de intercom gaat de poort van slot. We weten niet wat we zien…..via een zandweg kronkelen we door een soort van…jungle ja. Nu wetend hoe men hier aan de naam Anaconda lodge is gekomen! In de verte zien we licht, van de receptie, het restaurant en het woonhuis van de bezitter, alles in een. We parkeren de auto en in deze aarde donkere omgeving worden we met een zaklamp genavigeerd naar onze bungalow. Het is een huisje op palen met een mooi palmbladeren dak en zonder ramen, afijn geen glazen ramen. Rondom is het hele raamwerk afgewerkt met vliegengaas. Boven de bedden hangen klamboe’s, de bungalow is 4 persoons, dus we hebben meer dan plaats genoeg hier. We gaan de weg terug vinden naar het restaurant waar we heerlijk Thais eten, de eigenaar is Zwitser en zijn vrouw is Thaise. Aan de grote ovale tafel zit ook een echtpaar te eten uit Amerika. Zij trekken nu al 10 jaar door Amerika van Canada naar het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. De man is fotograaf en de vrouw is journaliste, samen schrijven ze artikels voor reismagazines en boeken, net van wie ze een opdracht krijgen…..wat voor een baan is dat zeg, gaaf! We boeken deze avond een tocht naar Lake Sandoval, midden in een ondoordringaar gebied gelegen en rijk aan flora en fauna. De gids wordt gebeld en we hebben een soort van prive tour. Maar eerst nog maar eens de weg naar onze jungle lodge terug zien te vinden!