21-10 The road to nowhere

Voor onze trouwe fans, opnieuw een beetje leesvoer, ga er maar eens lekker voor zitten!

Waar zijn we gebleven, Arkaroola. De laatste ochtend in Arkaroola hebben we wat station backtracks gedaan, met de auto off-road rijden, dat nog steeds heel leuk is ofschoon we al heel veel dustroads hebben gehad. Daarna zijn we vertrokken in noordelijke richting, met links van ons de langzaam verdwijnende bergen van de Flinders Ranges en rechts van ons het vlakke land rondom het droge zoutmeer: Lake Frome.

We rijden het land van het grote niets tegemoet. Veel emu’s, kangaroe-“clans”en een flinke regenwolk sprinkhanen, buiten alle beesten en de graspolletjes om zien we verder niets….helemaal niets. Dit gaat zo voort tot Innamincka, 265 kilometer verder naar het noorden. De graspolletjes maken plaats voor stenen en het dierenrijk heeft zich hier (lijkt wel) niet gesetteld, the road to nowhere! Het grappige is, er moet zo direct naast de weg een heuvel zijn die Mount Hopeless heet, die is waarschijnlijk zo hopeloos laag dat we ‘m missen, wat bijna onmogelijk is in dit vlakke landschap!

Wel interessant is the dingo fence, de langst handgemaakte constructie ter wereld, 5614 kilometer aan paaltjes met daar tussenin gaas. Ooit gebouwd als hekwerk tegen de (uit Europa) ingevoerde konijnen, die destijds een ware plaag vormden. Pas jaren later is het hekwerk verhoogd tot 2 meter om de dingo’s (=inheemse honden) verwijderd te houden van de schapen.

De strzelecki track (klinkt erg Australisch) is een onverharde weg, maar is wel in redelijke staat. De route wordt vooral gebruikt voor het transport van producten en materialen van- en naar de olie- en gasvelden in deze omgeving. Veel ja-knikkers “sieren” het landschap.

Wauw, een oase, de Montecollina bore. Dit is een natuurlijke, permanente waterbron. Alles om de meertjes heen is groen en de vogeltjes vliegen af en aan. Een aangename verrassing!

Een afslag van de Strzelecki track gaat over 191 zandduinen naar Cameron Corner, hier stappen we over de grens van de ene naar de andere staat, South Australia, Queensland en New South Wales. Dit is het 3-staten punt, het exacte middelpunt wordt bepaald door een marker. Juist op die marker loopt een wandelende tak, weer zo’n aparte creatie van moeder natuur. The dingo fence maakt de grens met Queensland. Door een poort heen van zeker 3 meter hoog staan we aan de konijnen- en dingo vrije kant, althans……er hipt een konijntje door de zandduinen…!

Precies op de grenspost is een pub. We vragen ons af, wat doe je hier? Heel eenvoudig, in zomers wanneer het 53 graden celsius kan worden, dan gaan we gewoon lekker de hele dag tv kijken, is het antwoord! Mensen maken zich weinig zorgen hier.

Innamincka, het plaatsje met 10 inwoners is slechts een kleine onderbreking te noemen tijdens onze rit, de tankstationhouder lijkt een beetje een deprimerende indruk op ons te maken, als tijdverdrijf tikkelt hij met zijn balpen op de balie. Het dorp heeft een tankstation, een kleine ziekenpost en een ranger headquarter, dit alles rondom een zanderig “marktpleintje”. Buiten bij het tankstation hangen zakjes, hierop kun je als dorpsbewoner je medicijn behoefte invullen, zodat ze later kunnen worden afgeleverd door de Flying Doctors.

Sommige van die kleine plaatsjes hebben een airstrip, soms treffen we een airstrip aan op de weg. Een stukje dustroad is verhard en iets breder gemaakt, codes en strepen erop en het is een landingsbaan!

Na 1300 kilometer rijden door een ongezellig landschap, zijn we in Birdsville. Het plaatsje heeft 142 inwoners. Elk jaar, het eerste weekend van september, zijn de beroemde paardenraces op het terrein aan de rand van het dorp, het inwonersaantal stijgt dan naar 7.000! Een lieflijk klein dorpje met een airport op het dorpsplein, bij het oude Birdsville hotel voor de deur. De Artesian Bore voorziet het hele dorp van water. Via een in 1961 geslagen bore, wordt het water omhoog gepompt vanuit een diepte van 1290 meter, het water dat boven uit de pijp stroomt is constant 98 graden celsius. Het water wordt opgeslagen in tanks met een inhoud van 45.000 liter. Dankzij dit ondergrondse waterbassin is leven hier mogelijk.

Birdsville Bakery is wereldberoemd om zijn pie’s. Soort van hartig gevulde koekjes. Nadat het mislukt is bij de bakker in Copley, verlangen we zooo naar een lekkernij van de bakker…lekker brood en broodjes…..mmmm, we praten er al dagen over! Morgen is het maandag, dan zijn wij de eerste! En dat zijn we! De Bakker is vertrokken, we zijn buiten het seizoen, het wordt te heet, dus hij gooit de winkel dicht. Gelukkig zijn we hier niet alleen voor de bakker helemaal naartoe gereden.

Birdsville ligt aan de rand van de Simpson Desert. De Simpson Desert beslaat zo’n 200.000 vierkante kilometer van het Binnenland, hier valt geen drup regen. Rode zandduinen van noord naar zuid domineren het landschap. Een machtige woestijn, afgesloten van 01-12 t/m 15-03 vanwege de ongenadig hete zomers. Voor ons ligt de uitdaging, het omhoog rijden van de “Big Red”, de grootste zandduin in deze desert. We staan er bovenop samen met onze “Dustbuster”, hij heeft het weer gefixt, hij krijgt aardig wat voor zijn kiezen! De “Little Red” is het kleine zusje van… om daar bovenop te komen moet Dustbuster even een tandje extra bijzetten, we zijn net boven als de wielen zich ingraven in het zand. In zijn L-4 gaat hij met gemak uit het gat en in zijn achteruit gaan we de little one afdalen. Dat was gaaf!

Na deze hoogtepunten gaan we verder noordwaarts, via mini dorpjes als Bedourie en Boulia. Naast de weg doemt een stenen driehoek op, plaatjes die er ooit op hebben gezeten zijn weg. Als we in onze atlas kijken zien we dat we The Tropic of Capricorn, oftewel de Steenbokskeerkring passeren.

Het is warm, de temperatuur komt al een aantal dagen ver boven de 35 graden celsius uit. De temperatuur en luchtvochtigheid gaan stijgen, er komt meer bewolking, de built-up komt eraan! Dit fenomeen gaat in november nog serieuzer worden,waarna in december de moesson regens in korte hevige buien, heel veel water brengen. Plaatselijk teveel waardoor grote delen in het noorden worden afgesloten van de buitenwereld. En dan het gebied waar we nu een paar dagen zijn geweest, die hebben het zo hard nodig, maar worden overgeslagen.

Hebben we al eens iets vertelt over afvalverwerking in de outback? Heel eenvoudig, groot gat graven in de grond, je gooit daar alles in wat je kwijt wil, kinderwagens, olievaten, huisafval….Een vuurtje erbij zodat alles wat compacter wordt. En is het gat vol, dan gaat het dicht en beginnen ze overnieuw! Niemand die daar last van heeft, zoveel ruimte is er.

Op dit moment zijn we in Mount Isa, een echt stadje opgericht voor de mijnbouw. Hier wordt lood, zink, koper en zilver gewonnen.

Veel leesgenot en tot de volgende keer!

P.s de foto’s staan onder Strzelecki en Simpson Desert, we hebben ook filmpjes toegevoegd.

Daag.